Waarom spiritueel shoppen in alle hoeken van de wereld een probleem kan zijn

Volgde jij al eens een les yoga? Als je de websites van westerse yogascholen en fitnesscentra mag geloven, heeft het niets dan voordelen: het ontspant lichaam en geest. Het verstevigt je spieren, verbetert je houding, vergroot je lenigheid, …

Maar wist je dat yoga ontstaan is in de hindoeïstische traditie? Niet als sport of als ontspanning na een drukke werkdag, maar als religieuze oefening om dichter bij het goddelijke te komen. Is het wel oké om een religieuze praktijk te ontdoen van zijn spirituele betekenis en te lenen voor ons persoonlijk welzijn?

Religieus ethicus Liz Bucar bekijkt deze vraag door de lens van de culturele toe-eigening. Ze put uit haar eigen ervaring als gecertificeerd Kripalu yogadocent om de morele risico’s van intercultureel lenen te onderzoeken.

Liz Bucar is een bekroond auteur en Professor of Religion aan de Northeastern University in de VS. In haar nieuwste boek, ‘Stealing My Religion’, onderzoekt ze de ethische dilemma’s van religieuze toe-eigening, in feite een vorm van culturele toe-eigening, en wat de gevolgen daarvan zijn. Bucar tast de grenzen af van het lenen van kleding, doctrines en rituelen van het christendom, de islam en het hindoeïsme, denkt na over haar eigen misstappen, en ze komt tot een verrassende conclusie: de manier om religieuze toe-eigening te vermijden, is niet om minder te lenen, maar om meer te lenen.

Deze lezing maakt deel uit van de reeks Grote Vragen over de sociale vraagstukken van toen en nu. Lees meer …